Zuid-Afrika, een wereld van verschil

Met het besef te weten wat wij als Nederlanders vroeger hebben gedaan met Zuid-Afrika, waardoor er onder andere apartheid is onstaan, reis ik rond in dit land met grote verschillen tussen rijk en arm, wit en zwart, eerlijk en oneerlijk, enzovoorts. Ik besef me steeds meer dat ik bevoorrecht in Nederland woon waar alles geregeld lijkt te zijn. Dit besef zal ik ongetwijfeld weer kwijtraken als ik weer meedraai in de Nederlandse molen.

Mijn reis start met een dreumesreis. Dit is een nieuw concept om ouders en kinderen tot 5 jaar een kans te geven om georganiseerd door een ver land te reizen met een aangepaste, rustige reisroute. Ondanks dat mensen erg veel bezig zijn met de kinderen, waardeer ik de keuze en leer veel over kinderen en zie hoe blij ze met hun kroost zijn. Afrika blijft een uitgestekt land met het gevolg dat er lange reisdagen tussenzitten en kinderen regelmatig rustig in slaap dommelen. Mijn chauffeur, genaamd Lennie is een kleurling op leeftijd met een goed hart. Hij lacht, is elke ochtend op tijd, draagt zorg voor zijn bus en vraagt om niks. Als reisbegeleider probeer je het contact tussen de mensen en de crew te stimuleren met als doel gezelligheid, integratie en meer van elkaar te weten te komen. Al snel komt een van de pax erachter hoe weinig deze beste man verdiend voor zijn job en vraagt mij als reisbegeleider om verantwoording. Ik ben op de hoogte van deze ‘uitbuiting’ en kan er niks aan veranderen en probeer mijn bedrijf met moeite te verdedigen. Mijn gids is een witte dame, die veel schade heeft ondervonden van een regeringswissel in Namibie. Ze had een eigen bedrijf en een project in een diamantmijn met 200 medewerkers. In het contract was opgenomen dat het contract door regeringsdruk kon worden ontbonden. Deze nieuwe regering besloot dat er geen witte mensen grote contacten mochten hebben. Het gevolg was een forse schade en 200 medewerkers die een eenmalige uitkering moeten krijgen. Ze zal hier nog jaren voor moeten werken.

Mijn bloed gaat weer kruipen als ik in Kaapstad met Caroline de Congoleese gemeenschap ontmoet. Het zijn mensen die onderbetaald optreden in restaurants. De favoriete band van Caroline werkt hard. Ze hebben zelfs aanbiedingen in Amerika gekregen maar door hun vluchtelingenstatus kunnen ze deze kansen niet pakken en blijven onderbetaald optreden. In long street, de straat in Kaapstad, zie je ondertussen de duurste auto’s voorbijkomen met witte mensen. Ik stel me hierbij de vraag: hoe lang kan dit nog goed gaan? Ondertussen doe ik hard mee en geniet van de restaurants, het uitgaan en de live muziek.