Vietnam en terug in Nederland
Door: Robbert de Zwart
Blijf op de hoogte en volg Robbert
25 November 2007 | Nederland, Amsterdam
Daar sta je dan in Vietnam, Saigon de grootste stad van Vietnam met toeterende brommertjes en 20 pax (reizigers)van Djoser. De lange vlucht via frankrijk heeft klokje rond geduurd als we de tijd zes uur terugzetten naar Vietnamese tijd. In de bus maakte ik al kennis met de gids waar ik de hele reis mee samen ga werken, de bellboy en de chauffeur. Een ritje van een half uur bracht ons bij het VAN LANG hotel. Ik weet niet waar deze naam van ageleid is maar één ding is zeker. Deze straat is heeel lang en heeft een verschikkelijke bedrijvigheid. Mensen hebben winkeltjes, opereren op marktjes en doen van alles. In tegenstelling tot in Afrika waar de mensen vaak helemaal niks doen zet dit me vaak aan het denken.
Als de tien belgen en de tien Nederlanders afgeleverd zijn in het hotel, geef ik ze een paar uurtjes om te douchen en te relaxen. Onderwijl zoek ik zwetend in de hoge temperaturen naar een restaurant, met succes. Een ware Vietnamese maaltijd bestaat uit een soepje, rijstpapier waar allerlei groentes, vlees, reist en natuurlijk een lokaal biertje. Hard pratend door de stadsherrie doe ik mijn introductie voor de organisatie. Deze bestaat vaak uit algemene info, veiligheid, wijzigingen, wat je van de mensen verwacht, gezondheid, etc. Maar het belangrijste voor mij is de omgang van de Nederlander of Belg met een Vietnamees. Wij zij te gast, wij bezoeken plekken die nog nooit zijn bezocht door toeristen met deze eerste fietsreis die nog in ontwikkeling staat. Ik stel voor om dit ook zo te houden en geen pennen, snoep, ballonnen of wat dan ook te geven.
Na de eerste nacht zit de jatlag er nog goed in. Lokale tijd 09.00 uur vertrekken we. We zijn door jungles gefietst waar we ons hoofd regelmatig stootte aan een bananenboom. Zwaaiende kinderen, verbaaste kinderen, jongeren die soms 'hello' roepen. zeventig procent van de ongeveer 80 miljoen mensen die in Vietnam wonen zijn jonger dan 30 jaar. De mekong rivier is groots vertegenwoordigd in de mekong delta waar reist en allerlei groenten worden verbouwd. Wij hebben het prrivilege om hier door dorpswegen te fietsen die alleen bereikbaar zijn per fiets en brommer. De mensen lachen en soms krijg ik de indruk dat we worden uitgelachen door de jonge vrouwen. De oudere mensen zijn wat minder enthousiast. Als je terugblikt op tientallen jaren geleden toen er nog massamoorden werden gepleegd en o.a. de Amerikanen hun missies voltooiden in de tweede chinees-indo oorlog dan kunnen er wellicht trauma's omhoogkomen als we als welvarende touristen langskomen fietsen. De kinderen blijven razend enthousiast. Tijdens deze manier van reizen stel je je dan ook zeer kwetsbaar op. Waar een normale toerist in een hoge aircobus zit te zeuren over de lunchtijd en en nog even een opmerking geeft over het 'slechte' hotel van de vorige dag, tussendoor een snack naar binnen werkt waarna een sarcastisch grapje volgt over een situatie van buiten, sta je hier in de natuur naast de mensen, ruik je wat ze doen, zie je wat ze doen en ervaar je de rust. Wat een verschil zeg! Ik adviseer iedereen deze reis te doen als je niet aan het eerst genoemde profiel voldoet.
Na een mooie reis waar de mensen en ik heeeel veel gelachen hebben en indruk hebben opgendaan, kom ik in het ziekenhuis om Marjet te bezoeken. Ik schik erg van de afgelopen tijd want nu komt het dichterbij als je weer naast haar staat. Gelukkig is een derde operatie niet nodig en mag ze naar het revalidatiecentrum. Weer een nieuwe start naar herstel. Met zeker 30 uur geen slaap ga ik rond zes uur weg uit Rotterdam Erasmus Mc. De mensen om mee heen kijken serieus, lachen niet, lijken gestresst, vertrouwen elkaar niet, zijn agressief in het verkeer. O ja, ik ben weer in Nederland. Ik zie een meisje rijden met twee kapotte achterlichten en probeer haar te waarschuwen. Ze snapt me denk ik niet en ga bij het stoplicht naast haar staan en wil uitleg geven voor haar eigen veiligheid. Ze kijkt me scheef en wantrouwend aan en rijdt keihard weg. Ow ja, ik word wederom geconfronteerd. IK BEN IN NEDERLAND>.. Op de snelweg heb ik een leuk muziekje op en heb geen benul van mijn snelheid. Voor me wordt geremd: ow ja, flitspalen. Ik mag niet dromen in Nederland anders wordt je eraan gehangen. Deze dag helpt me uit de droom en doet me weer realiseren dat ik hier moet opletten, anders wordt je eraan gehangen. Op 8 dec. vlieg ik weer naar Vietnam voor een volgende droom.
Als de tien belgen en de tien Nederlanders afgeleverd zijn in het hotel, geef ik ze een paar uurtjes om te douchen en te relaxen. Onderwijl zoek ik zwetend in de hoge temperaturen naar een restaurant, met succes. Een ware Vietnamese maaltijd bestaat uit een soepje, rijstpapier waar allerlei groentes, vlees, reist en natuurlijk een lokaal biertje. Hard pratend door de stadsherrie doe ik mijn introductie voor de organisatie. Deze bestaat vaak uit algemene info, veiligheid, wijzigingen, wat je van de mensen verwacht, gezondheid, etc. Maar het belangrijste voor mij is de omgang van de Nederlander of Belg met een Vietnamees. Wij zij te gast, wij bezoeken plekken die nog nooit zijn bezocht door toeristen met deze eerste fietsreis die nog in ontwikkeling staat. Ik stel voor om dit ook zo te houden en geen pennen, snoep, ballonnen of wat dan ook te geven.
Na de eerste nacht zit de jatlag er nog goed in. Lokale tijd 09.00 uur vertrekken we. We zijn door jungles gefietst waar we ons hoofd regelmatig stootte aan een bananenboom. Zwaaiende kinderen, verbaaste kinderen, jongeren die soms 'hello' roepen. zeventig procent van de ongeveer 80 miljoen mensen die in Vietnam wonen zijn jonger dan 30 jaar. De mekong rivier is groots vertegenwoordigd in de mekong delta waar reist en allerlei groenten worden verbouwd. Wij hebben het prrivilege om hier door dorpswegen te fietsen die alleen bereikbaar zijn per fiets en brommer. De mensen lachen en soms krijg ik de indruk dat we worden uitgelachen door de jonge vrouwen. De oudere mensen zijn wat minder enthousiast. Als je terugblikt op tientallen jaren geleden toen er nog massamoorden werden gepleegd en o.a. de Amerikanen hun missies voltooiden in de tweede chinees-indo oorlog dan kunnen er wellicht trauma's omhoogkomen als we als welvarende touristen langskomen fietsen. De kinderen blijven razend enthousiast. Tijdens deze manier van reizen stel je je dan ook zeer kwetsbaar op. Waar een normale toerist in een hoge aircobus zit te zeuren over de lunchtijd en en nog even een opmerking geeft over het 'slechte' hotel van de vorige dag, tussendoor een snack naar binnen werkt waarna een sarcastisch grapje volgt over een situatie van buiten, sta je hier in de natuur naast de mensen, ruik je wat ze doen, zie je wat ze doen en ervaar je de rust. Wat een verschil zeg! Ik adviseer iedereen deze reis te doen als je niet aan het eerst genoemde profiel voldoet.
Na een mooie reis waar de mensen en ik heeeel veel gelachen hebben en indruk hebben opgendaan, kom ik in het ziekenhuis om Marjet te bezoeken. Ik schik erg van de afgelopen tijd want nu komt het dichterbij als je weer naast haar staat. Gelukkig is een derde operatie niet nodig en mag ze naar het revalidatiecentrum. Weer een nieuwe start naar herstel. Met zeker 30 uur geen slaap ga ik rond zes uur weg uit Rotterdam Erasmus Mc. De mensen om mee heen kijken serieus, lachen niet, lijken gestresst, vertrouwen elkaar niet, zijn agressief in het verkeer. O ja, ik ben weer in Nederland. Ik zie een meisje rijden met twee kapotte achterlichten en probeer haar te waarschuwen. Ze snapt me denk ik niet en ga bij het stoplicht naast haar staan en wil uitleg geven voor haar eigen veiligheid. Ze kijkt me scheef en wantrouwend aan en rijdt keihard weg. Ow ja, ik word wederom geconfronteerd. IK BEN IN NEDERLAND>.. Op de snelweg heb ik een leuk muziekje op en heb geen benul van mijn snelheid. Voor me wordt geremd: ow ja, flitspalen. Ik mag niet dromen in Nederland anders wordt je eraan gehangen. Deze dag helpt me uit de droom en doet me weer realiseren dat ik hier moet opletten, anders wordt je eraan gehangen. Op 8 dec. vlieg ik weer naar Vietnam voor een volgende droom.
-
25 November 2007 - 11:14
Ilse:
Zo heb ik toch een verhaal bij de foto's ;). Inspirerende woorden...succes bij je volgende reis en we bellen.
-
25 November 2007 - 22:10
Clazien En Teun:
Hoi Robbert,
Wat een prachtige reis heb je gemaakt joh,en mooie foto s er bij.Ik hoop ook dat Marjet nu kan revalideren,het is wel sneu voor haar dat het allemaal zo is gelopen,het beste er maar van hopen.
Heel veel succses met je volgende reis.Je oma den Dulk was een dochter van Kees van de avontuur,nu daar stam jij ook vanaf, lache.
Groetjes en liefs van ons -
28 November 2007 - 18:58
Rhode:
Ziet er weer top uit robbert allemaal!
Leuk man!
Groet
Rhode -
29 November 2007 - 09:16
Paul Beelen:
Robbert, mooi verhaal. Je blijft van reizen houden hè. Mooi man. Inspirerend wat je doet!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
